“ Yaşayarak öğrenme ” felsefesine dayalı, ekip dinamiklerini artırıcı uygulamalar bütününe Outdoor Training; Türkçe hali ile Outdoor Eğitim /Açık Alan Eğitimleri denilmektedir.
1930’larda Britanya’da rehabilitasyon programlarında, doğa ortamında yaşayarak öğrenme temelli başlayan çalışmalar, 1960 itibari ile Amerika’da kullanılmaya başlanmıştır. 1970’lerin sonunda akademik çalışmalar ile hayatına devam eden bu kuram 1980 sonlarında saha çalışmaları ile birleşerek kurumsal alanlar da başta olmak üzere daha yaygın alanlarda kullanılmaya başlamıştır.
Literatürde pek çok yayın olmakla birlikte, ilgili alanda guru olarak nitelendirilen Dr. Jim Cain’in geliştirdiği uygulama ve methodların kilometre taşı niteliğindeki katkıları oldukça büyüktür.
Kayıtlı çıkış noktası Amerika olan bu çalışmaların, farklı ülkelerde farklı isimler ile uygulama alanları mevcuttur. Türkiye’de 1990’ların sonlarında adını duyuran uygulamalar için farklı başlıklar da kullanılmaktadır. Bunların sık kullanılanları: Outdoor Eğitim, Yaşayarak Öğrenme, Deneyimsel Öğrenme, Açık Alan Eğitimleri, Şirket Oyunları, Farkındalık Eğitimleri, Davranışsal Eğitimler ve benzeri başlıklardır.
Uygulamaların kurumsal hayat ile bağdaştırıcı geri bildirim seanslarının gerçekleştirilmesi ile “Eğitim” tarafının konuşulması mümkün olabilir. Bu yönde psikoloji kökenli veya kurumsal alandan gelen, alanında uzman kolaylaştırıcılar kurguda yer alarak bütünlük sağlayabilirler. Yaygın olarak danışman veya eğitmen olarak ifade edilen bu kişilere “Facilitator”, Türkçesi ile “Kolaylaştırıcı” demek daha uygun olmaktadır. Yaşayarak Öğrenme aktiviteleri ihtiyacı yaşatarak ortaya çıkaracak, devamen tecrübeye dahil olan kişiler ve moderatör tarafından yorumlanarak anlam kazanacaktır. Sadece aktivite bazlı gün kurgularında geribildirim eksiklikleri ile bütünde anlamlandırma yetersizlikleri olma ihtimali yüksektir. Bu tarz gün kurguları mesaj kaygısız, motivasyon ağırlıklı uygulamalarla gerçekleştirilmelidir.
Sonraki Yazı >>